bir yerlerde uzaklarda
şafak söküyor
trenler uykusuz
raylar çöküyor
her tabeladan bu gece
adın çıkıyor
yürüyorum adına da
ya bulamazsam

çalacağım kapını
gecenin bir yarısı
korkum dağları aşmış
ya unutmuşsan

kar çiçekleri düşmüş saçıma
mahpusluğumun bu son sabahı
yüreğimde karanfiller büyüttüm
hep senin için
senin adına

bir daha
bir daha çal diyor gönül ısrarla
çalacağım kapını da
ya evde yoksan

hüzünlü bu gece
bütün bir şehir
ıslak sokaklarda ruhlar ağlıyor
kornalar sirenler hepsi tutuklu
bir hüzzam tufanında
düşler yanıyor

bir yaprak düşüyor dalından
bir ceylan yavrusu üşüyor
bu yalnızlık ormanında

ama sen sakın uyuma
zira
bir daha uyanmak
ve geçmişi yaşamak zordur
son baharında

gecenin sonu yaklaştı artık
dış kapında solgun ayak sesleri
üzerinde bir beden
mor sarı sallanmakta

kabus trenimin bu son seferi
seferim şimdi sana varmakta
varacağım katına da
ya unutmuşsan