Sendedir tüm umutlarım...

İçime sığdıramadığım sevginle yüreğimin sonsuzluklara doğru kanat çırpışıdır.
Birlikteliğin o özgür hazzıyla hayata seninle yeniden bağlanışımdır.
Senden ayrı geçen zamanda içimde büyüttüğüm sevdanın,
Hasretle, sabırla, umutla gönlüme ilmek ilmek nakışıdır bu.
Kaybetme korkusuyla tanışmanın çaresizliği,hasretinin ateşiyle kavruluşumdur.
Uzak diyarlarda bir başıma seni sensiz yaşamanın,
Sağınak sağınak yanaklarımdan süzülüşüdür.
Giderken bir daha dönmem demiştin ya,
Ben seni unutmayı aklımdan bile geçirmedim.
Gittim sandın belki ama sen benden hiç gitmedin ki.
Sen hep içimde kalbimin en güzel yerindeydin birtanem.
Aşarken sen nice engin dağları bir başına değildin bilesin.
Sırtını dayadığın o taş bendim, o yorgun ağaç ta!
Sen demlerken dertleri volkan yüreğinde,
Ben yudum yudum içtim o dertleri bal şerbeti niyetine.
Kan gibi damarlarında can gibi canındaydım hep.
Her şehirde seni bekleyen o sevdalı bendim.
Nice yüreklerde yer ararken sen bendim umutla seni bekleyen.
Sen benden hiç gitmedin ki birtanem.
Herkesten gizlediğim adresimi bir tek sana verdim.
Gönül bahçemdeki en güzel gülleri senin için derledim.
Sendin, bir ömür yolunu gözlediğim umudum.
Senden gayrısını kendime haram bildim ey benim göznurum.
Zifiri karanlıkta yol alırken sen yüreğindeki yüreğimdi seni bana getiren.
Her ellerimi açtığımda Allah’tan dilediğim,
Umudum, nefes nefes soluduğum ve bir gün gelirsin diye,
Yüreğimi yoluna bekçi koyduğum o can sendin birtanem.
Her geçen gün hasretinle birlikte içimin ta içinde büyütürken bu sevdayı,
Biliyordum...
Bu sevda bir gün getirecekti seni bana.
Olamazdım çünkü birtanem ben sensiz asla olamazdım.
Adım adım dolaşsamda dünyayı senin gibisini bulamazdım.
Ne senin gibi bir beklenen vardı şu koca dünyada,
Ne de senin gibi bir sevilen.
Ve en önemlisi;
Yok birtanem,
Yok senin gibi başka bir sen...




Mehmet Zafer