Karanlıktan güneşi getiren
Kıvrımlı ve hüzünlü bir çağrı var kalbimde
Yolun bitiminde,güneşin doğduğu yerde
Sen beni bekliyorsun
Ve bana yazılmış bir şiir var elinde

Rüya da görsem çıkmaz derdim bu ana
Gerçek olacağını nasıl aklıma getirebilirdim
Yorgun kalemlerden medet uman iç sesim
Isırgan acıların pençesinden koparıp beni
Senin cennet kucağına mı bıraktı
Ya şimdi beni çimdikle sevgilim
Yahut izle senin kokundan nefes çekişimi

Mutluğu garipseyen
Aşk elinde düşe kalka büyümüş gönlümde
Meyvesini hiç tatmadığım bir ağaç fidanısın
Yavrusunu gökyüzünün yuttuğu
Kar beyaz tüyleri anne şefkatinden uzak
Bir güvercin yalnızlığısın
Evet hırçınsın
Evet ben sevmem kendimden başka naz yapanı
Ama öyle çok aşığım ki sana
İyi ki kalbine kurmuşum
Aşk kapanımı


Akrep ve yelkovan düşmanım artık
Sanki sırat üstünden geçiyormuşçasına hızlı
Sanki her geç kalınması gerekene erken gitme telaşındalar
Ellerim ellerindeyken
Yorulmak bilmeden dönüp duruyorlar
Ve ayrılık zamanı geliyor
Bir parçamı sende bırakıp
Üzgün başımı otobüs camına yaslıyorum
Bide yaşamak diyorlar halime
Alt tarafı sadece nefes alıyorum…


Yine de seni bulmak güzel yolun sonunda
Sesini dinlemek derde derman bir dua tadında
Parmağımda izin var artık,nefes almama sebep
Otobüs garında ki en mutlu insanım evet
Unutma ki döneceğim şimdi gitsem de karanlığa
Karanlıktan yine güneşe geleceğim
Hem bu kez ellerimde
Sana Masalımızı getireceğim

20 Nis. 09