Yaz güneşinde demlenen adın yakıyor genzimi
Karamsar bir şiirin arifesindeyim, sensizim
Kâğıt kırgın, kalem küskün bana
Adını yazmadığım için
Ama adın yabancı tüm benliğime
Adın bu kurtlar sofrasına ufak
Adın üşüyor dilimde
Gözyaşım düşüyor üzerine
Adın silinip gidiyor
Kem gözlü bir koca karı nazarı gibi
Adını anmak istediğim herkes
Şeytanlaşıyor birden
Mecliste demlenen her acının sonunda
Bir tek adını söyleyemeden bitiyor fasıl
Sanki hayatın provasındayım gibi
Acı çekiyorum
Acımın ucunda adın
Söyleyemiyorum
Cevrin bana sefan ele düşüyor
Söz açılsa cefan dile düşüyor
Kayboluyor zaman
Bitiyor gece
Yıldızlar sarıyor seni
Sessizce
Bir şiirlik kaçamak buluyorum
Kalem hançer oluyor ben tutunca
Harfler yılan olup yutuyorlar adını
Bir kağıdın üzerinde yedi cihan adına karşı
Bu savaşı kaybediyorum
Adını adımla anmamı günah belletiyorlar
Kahrım ve hicranımda merhamet edilmeme yetmiyor
Bir darağacına yazılıyor adım
Hiçbir kelimem adının diyeti etmiyor
Bir efsunla perdele halkı
Kurtar beni bu giyotin soğukluğundan
Söz veriyorum
Bir gün gelecek dilleneceğim
Söyleyeceğim adını efkar fasıllarında
Kanatmayan bir kalem geçecek elime
Adını yazacağım her şiirime
Yemin ediyorum o gün gelecek
Ve adın
Alelade bir gözyaşına kurban gitmeyecek
(2006-06-16)

Abdülkadir Karaca