11
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1632
Okunma

bu gelişlerle süslenen
kalp değil
sevmek değil bu koşulsuzca
beklenen
bu acımasız sensizlik
gitmek bilmeyen
misafir
bir dürtü
düşün peşinde çoğalıyor
tufanla birlikte çıkınca kalp üstüne
keskin bir yabancı
kendi göç hazırlığına soyunuyor
ortak bir yazgı adında
seyirlik hayatların
ibretlik öyküleri yazılıyor
acının tarifi henüz mümkünken aşk’ta
ve tüm kıyı kenar damarları
kesiksel ahengin notalarını çalıyor
intihar artık sadece sıradan bir kelime
yanlış anlamalar için taşınan sûret
kendini oradan görmek için koşuyor aynaya
bir vakitler ne kadar güzeldin sen
hiç anlamadıkça beni
sözlerin
şimdi içimde sadece kulak misafiri
çoktan sökülmüş
puslu bir geçmişin izleri
aykırı renkleri çizerken bedeninde
yaprakların sürüklediği bakışların
ölümsüz baharları müjdeliyordu
soyut bir gölgeye düşen cemre gibi
tüm niyetlerin bedenleri varmışçasına
görünebildiği bir yerde
iyi halden salıverildiğimde anladım
bakışlarının gökyüzü kadar uçsuz olduğunu
gözümden vurulunca hasretine
kavuşmak artık sadece sıradan bir kelime
aşk’ın bilge iris/ine konan kelebekler ölümsüzdür
iki kesinlik arası hükmünü süren karanlık gibi
“sığınılacak hiçbir yer yok” diyen Kafka dır sevgili
bir vakitler nasıl da sığınırdın bana
hep terk ederken beni
yalnızlığın
şimdi içimde gitmek bilmeyen misafir…