“Kaçmaya çalışırken hayatın kısır döngülerinde
Umutlarım bir bir öldü, dost sandıklarımın süngülerinde
Gece gündüze inat karanlığı verdi hep yüreğime
Sus pus oldu aydınlık hiç çıkamadı önüme
Oysa fanusta yakmıştım
Yürekleri aydınlatsın diye mumları
Hesap edememişim dikine esen fırtınaları”
Diyordu… O mağrur ve onurlu kadın

Nedenlerini gördüm toprağın bağrına mezar eşerken
Akmayan akamayan gözyaşlarını seyrettim kaç kez
Bir martı gibi süzülüp…
Yüreğimin deryasına hüzünle düşerken…

Siz hiç, aklanmış bir yüreğin
Karanlığa yürüdüğünü gördünüz mü?
Ben gördüm!
Bir kadının onurlu gözlerinde gördüm.
Uzattım ellerimi, önce korktu sonra tuttu ellerimden
Hissettim. Beklediği sadece ama sadece umuttu.

Kalkanlarını dövmüştü yıllarca acılar
Ve en çok sevdikleri sevilmeyi hak etmemişti
Dokunduğumda parmaklarımı ateşe verdi
Yüreğindeki kesif sancılar…
Yüreğindeki cam kırıklarında yürüdüm
Canım yandı en az onun kadar
Belki de ondan bile fazla.

Sonra bir şarkı söyledim usulca kulağına
Gülümsedi!
Gözlerinde belki de ilk kez güneş belirdi
Bu çok güzel bir şarkı dedi ve eşlik etti
“Bende seni, bende seni”
Bakışlarında okumuştum o an her şeyi.
Diyorduk ki, işte gönlüm ve kulağım yıllarca bu şarkıyı bekledi
Anladık ki, aynı şarkıda buluşmuş
Yeniden oluşmuştuk yüreklerimizin içinde
Ve anladık ki, vuslat saklıdır yaşanılan her hasretin içinde
Bir gün yeniden aynı şarkıda buluşmak üzere

Tanıdığım en onurlu ve en gururlu
Saygının bile saygısını kazanmış kadına, sevgilerimle…

İhsan TURHAN