2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1818
Okunma
Ne zaman
dolaşsam sokaklarını çocukluğumun,
yıpranır köselesi bölük-pörçük, yitik Anıların.
Ellerim boş, Kalbim ağır.
Caddeler dar, Anılar geniş, Düşler derin, ben yaşlı.
Koca Fatih büyük.
Kolay değil.
Kayboldu, kaybolacağım.
Anam buldu. Tuttup elimden, çıkarırken Düş’ten;
Fatih Sultan Mehmet’in Hocası çekiyor Caddeyi kulaç-kulaç hala. Kendine doğru.
"- Dur! Çekme Nevşehirli ibrahim Paşa Caddeyi. Düşeceğim!"
Düşmemek için, değil normal.
Koşmak hızlı, geri-geri.
Uyanmak beri.
Anam, ben, KardeşimYaya, birde Ablam...
Balmumcu’da Babam?
Şiirin sahibi
Şiirin sahibi
Cevap Yaz