dağların arasına saklanmış

sessiz vâdiden

esrarlı bahçene düşen

mevsimini şaşırmış

yalnız bir çiçektim


oysa sen

sabaha çıkmayacak gece

bir tespih böceği

gün açmaz zamanlarıma şimdi

ateşe âşık pervâneler gibi

sende tükettim kendimi


ne söner sana yüreğimin hasreti

ne de geçer bu tin sızım

duy beni / bil beni

yürüdüğüm yol ölüm


sessizliğine çıldırdığım

ne zaman açılacak kilit vurduğun

sır içinde sırla kaplı dilin



körlenmiş sevgiye sinen tütsü

sonsuz uyku kokusu

boğazımda / deliliğin elleri ellerin

düşler / gündüze kurulup geceyle biten


serseri rüzgârınla sürüklenirken

ordan oraya / sefil

bozguna uğramış hayatımın

her cephesinde ölü ayak izleri


yanıtını bilmediğim sorularla

gidip de dönülemeyen yola

düştüm

menzilinden düştü gözlerim

toplanmıyor dağılan içim

yürek vuruşlarımı çoğaltmıyor

bıkkın bekleyişlerim


sarkacını yitiren zaman gözlerin

içimin ıssızlığına dolandı güz düğümün

yankısı muamma sesinin


hayat sürüklenirken ayaklarımda

ölüm duvarına çarpan kendime seyirciyim


çözülmez saçlarımdan kördüğüm gece

biliyorum karşılığı yok bu bekleyişin

yine de değişen yüzünle bile

azaldıkça çoğalansın bende

duy beni / bil beni / şimdi gel

sonra / vaktini aşmış tenhâdır gözlerim!...


Hâdiye Kaptan

(c)-Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve /veya temsilcilerine aittir.