Seninle en çok çocukluğumuzu yaşamak isterdim.
Seninle elele dalındaki yapraklar kadar taze
Yürümek isterdim çeme mirada
Her şey doğal her şey kendi halinde akmak isterdim
Kalbinin en çocuk kalmış yanına
Bırakmak isterdim seninle susuz kalmış yeşil görmemiş
Yerlere, nasılsa bahar biriktirmiştim.
Elinin ve teninin değdiği her yerden
Ne kadar çoğalttıysam seni
O kadar azalttım sensiz geçen hayatımı
Yağmurlu, yalnız gecelerde ağlamanın adıdır,
Seni özlemek, seni bir ömür boyu sevmek.
Dalından koparılmış bir yaprağın toprakla buluşmasıdır.
Kar yağar, yağmur yağar o incecik bedeniyle toprağı örtmeye
Çalışır.
Ben en çok seninle bir kayanın üstünde oturmuş.
Güneşin batışını seyrederken yerinden ve yârinden
Ayrılmış olanların, en çok akşamüstü ölenlerin
Babasız büyüyenlerin, yenilmiş ve yanılmış kalplerin
Gücüyle sarılmayı en çok isterdim.
İsterdim ki yönümüzün sağı solu değil.
Yazı kışı değil, hep baharı olsun.
Çünkü bahar dilsiz kalmış aşkımızın şarkısıdır.



SEBAHATTİN TAYŞUN