Eski bir tren geldi şehrimize
Vagonlarında geçmişim
Döktü eteklerinden onca şeyi
Ağlamayı bıraktı, hüznü özlemi
Sarılmayı ve kavuşma umudunu
Ve sonra birkaç saç telini bıraktı
Beraber ağladık geçmişi yâd ettik
Islanmıştı yağmurda
Uzaklara bakar gibi iç geçirdi
Oda yalnızdı yükü çok ağırdı
Sırtımı dayadım soğuyan bedenim
Isınmıştı azıcık.

Yıllar önceydi bir kasım sabahı
Uzaklara giden menekşemi taşıyan
O menekşe ki bir daha dönmedi
İşte o tren gene yağmurlu bir kasım sabahı
Eskimiş yorgun bir suçlu gibi ezik.
Beni tanır gibi hep hüzünlü.
Yağmurun altında durur yolcular henüz inmiş
Birazdan yoluna devam edecek.
O tren geldiğinde hep beklerim
Biliyorum ki o gelmeyecek.
Yaralarım işleyen saat gibi
Hep işleyecek ve kapanmayacak
Nedense bir çocuk gibi yaşlanırım.
Bu tren hep geldiğinde bu şehre..


Sebahattin TAYŞUN