Hiç birimize sorulmadı belki;
Hangimiz doğmak istemezdik,
Popomuza yediğimiz tokatla,
Zırlayarak gözümüzü açsak da,
Güneşi, doğası, denizi,
Rengarenk çiçekleri;
Her biri ayrı öten,
Cıvıl cıvıl kuşları ile,
Gerçek bir cennet değil mi dünya?

Sıcacık bir yuva,
Sevecen bir anne.
Koruyan, kollayan baba.
Sabahları öpülerek uyanmak,
Mütevazi bir kahvaltı.
Annenin babayı,
Dua ile işine uğurlaması.
Helâl kazancın bedeli,
Küçücük bir okul harçlığı.
Gül yüzlü annenin öptüğü,
Pembecik yanaklarla,
Koşarak okula gitmek!

Akşamları mütevazi bir yuvada;
Anne babanın kavga etmediği,
Allah’ın verdiği nimetlere,
Tereddütsüz şükredildiği;
Şakalarla, muhabbetle,
Kaşıkların sallandığı
Bereketli bir sofra.

Ayrılıkların, ihanetlerin,
Kaba kuvvetin olmadığı;
Saygının, sevginin,
Sadakatin, ilginin
Var olduğu bir dünyayı,
Hangi çocuk istemez ki?

Çocuklar çiçektir!
Su, güneş ilgi
Ve sevgidir dilekleri!

(Canım yavrularım, size böyle bir dünya vermek isterdim. Başaramadıysam özür dilerim.)

Fikret TEZEL