Hırçın rüzgârların, yılgın kızı
Kara gözlü beyaz tenli
Gecenin ay yüzlü şahidi...


Tekerleme, çocukların avuç avuca şaklattığı
Ezbere düşen dilde...
Helin...



Yazgısının, azgın sularına gömülmüştü beyaz gelinliğiyle
Yürek burkan hikâyesiyle güneşin kızı olup anılmıştı
Ezberi yıksın diye....
Uzun sarı saçları beline değer,
Ceylan bakışları güneşe meydan okurdu..
Ve Helin çocukların dilinde nota ile buluştu...


Aynalar güzelliğini görmeye tahammülsüz çatlıyor
Endamı yürekleri bıçak gibi kesiyor
Masum bakışları
"Bir kere daha olursa ölürüm" düşüncesiyle
Nefessiz bırakıyordu...


Ürkek dağların kara gözlü Kürt kızıydı Helin
Kentin orta yerine düşmüştü lakin...


Gönül vermişti komşu Mehmet’e
Gülleri takıp saç aralarına...
Avunuyordu aynadaki aksiyle,
Gözleri mehmet’i andıkça sıkıca kapanıyor,
Gül kızarığı teni,
Masum hayaline nispet ediyordu...



Ah! Helin
Adımları minikken hayalinde
Suya yazılı kalacaktı...
Sığ derinliklerinde gözyaşları kahkahalarla ağlayacak
Hayalinin altında çığ yemiş gibi kalacaktı...
Ve yasak umudun hikâyesi olacaktı Helin...
Tırnak içine alınmış sessizliğinin habersiz
Baş harflerine sığınmıştı susu...
Uykuya dalarken şehir,
Boğazına sarılırdı babasına öfkesi...
Çaresizlik geçit vermez..
Boyun eğer Helin yaşanacaklara...
Tanımadığı ,yüzünü bile görmediğine sözü verilmiştir...
Ve diline takılan türkü onun
Yastığı olacaktı
Gözyaşlarını akıttığı mendili ise beyaz gelinliği...


"karşıdan geliyor bir çift araba...
Yıkıldı hanemiz yine kaldık haraba...
Annen seni vermiş bir dil bilmez araba...
Gelemez miydin, gelemez miydin?
Ben de seni sevdim diyemez miydin?"

Not: Devamı olacak...