Çocuktum ve seviyordum
her şeye ayıracak bir parça sevgim vardı
her şeyi, herkesi sevecek bir yüreğim...
ve seviyordum...kuşları, ağaçları, çiçekleri,
denizi, vapurları, martıları ve seni...
seviyordum...elma şekerini, küçük bez bebeğimi,
kırmızı entarimi ve seni...
her şeye yetecek sevgim vardı
seviyordum...bakkal amcayı, komşu teyzeyi,
annemi, babamı, kardeşimi,
masalcı dedeyi, yoldan gelip geçenleri
yani bütün insanları ve seni...
herkese yetecek sevgim vardı
seviyordum...daha sevmenin
ne olduğunu bile bilmeden seviyordum
küçücüktüm oysa, ve küçücük bir yüreğim vardı
anlayamıyordum, oküçücük yüreğime
o kocaman sevgiler nasıl sığmıştı...
seviyordum ve çocuktum
yüreğim senle doluydu,
ve ben bunu kimseye söyleyemiyordum...
ne zaman konuşmaya kalksam,
ne zaman tarif etmeye çalışsam içimdeki sevgiyi
kelimeler boğazıma diziliyordu
tek bir cümle çıkmıyordu ağzımdan
sanki sözcükler karşıma geçip alay ediyordu...
çocuktum ve seni seviyordum
kimse bilmiyordu, ben bile anlamıyordum...
sonra bir gün büyümeye başladım
geçen zamanlar yüreğimdeki sevgileri eliyordu
ve bazen yeni sevgiler getiriyordu
zamanla elma şekerini sevmekten vazgeçtim
ben büyüdükçe, masalcı dede
masal anlatmayı bıraktı
ve hayat tüm gerçeklerini
bir tokat gibi yüzüme çarptı
artık masallarıda sevmiyordum...
bakkal amca öldü, komşu teyze taşındı
yoldan gelip geçen insanların hepsi yabancıydı
ve yüreğim çocukluğumdan kalma
bütün sevgileri yakmıştı...
bir sen kaldın yüreğimin vazgeçemediği
ve benim artık adını koyabildiğim sevgi...
herkes aşk diyordu yüreğimdeki hislere
ve ben" sen" diyordum aşka...
artık sana olan sevgimin adını biliyordum
aşkı soranlara seni anlatıyordum
bir tek sen bilmiyordun...
ne zaman konuşmaya çalışsam seninle
gözlerinde kayboluyordum
kelimeler yolunu şaşırıyordu
ve sen benim bu halimi anlamıyordun
şaşkınlığıma gülüyordun
seni sevdiğimi ise hiç bilmiyordun...
artık çocuk değildim, büyümüştüm
kocaman olmuştum
ve artık ben biliyordum
ama sen hala seni sevdiğimi bilmiyordun...