Nelida’ya Mektuplar



Kırılınca yüzünün
hüzün aynası
çerçevesiz bir yalnızlık saklar
cam/n/dan kadınlar...


düşerse yansır yanına
sakınmaz gözlerini aşka
ufuk çizgisinden ötedir bakışları
sevince
kendisi açar pencerenin kolunu
dolunca nefesi deli rüzgârla...


ya kırılırsa!
hırçın dalganın sınırsız öfkesinde
saydam aksi dökülür sır sır
boğulur hıçkırık denizinde
taşını atar kırar ihaneti
kalan koca bir deliktir yüreğine
kırık parçadır artık sancılar
yarı saydam kuşkularda kin biriktirir
yansıması değişir ışığın
hiç bir şey şeffaf değildir artık
kirlenmiş
buğulanmıştır.


cam kesiği bir yaradır kırık çıkmazı
dikiş tutmaz
yapışmaz içi
buzlu camlardan süzülür yağmur
bakışlarında pus
içi loş sus...


ve zamansız bakar yıllar alnına
kuş kanadıdır ruhun kırığı
sapan artığı taşla vurulan
uçamaz
kaçamaz
sussa kanı pıhtı
konuşsa dili savaşçı narası
camdan kadınlar
yeni pencerelerden bakar
eski çerçevede kalan renklere
ve toplanamayan
cam kırığı günlere...