gel diyorsun, anlamıyorsun
mevsimler değişirken birer birer ömrümde
değiştim bende
o zamanlar sana koşmak
ve gülüşüne adanmışlığım
cahil cesaretiymiş çocuk kalbimin
dalında henüz yeşildim, hamdım
sabahın aynasında kamaşmıştı gözlerim

/sen bana gitmek için gelmiştin, görmedim/

dönüp yeniden, benim dallarıma konacağını bilmeden
bitmemiş bir resim gibi bıraktım
kenara koydum seni
ve o resme başlamamış saydım kendimi

sen dumanlı bir hayâl
ışığı olmayan bir renk oldun zamanda
kendi suyunu tüketen dereydin
göğe çıkıp buharlaşan suda

hiç bir şey vazgeçilmez değilmiş oysa
insanın kendinden başka

ilk gençliğin saflığı
ihaneti tanımamışlıkla
hayâllerden inşâ edilen olguda
devâsa görürmüş insan karşısındakini
o hastalıklı ruhla

gel diyorsun, anlamıyorsun
sen artık benim için
camlarda vurmayan sabah
gelmeyen gemi
varılamayan limansın
ö l ü s ü n sözün özü
ö l ü l e r büyümez ki

Hâdiye Kaptan
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.