Seninle mavi bir iklimin yangınlarına düştüm, yaram çok derin
Çöl rüzgârlarına karıştım, pusularda kurşunlandım da ölmedim
Avuçlarıma sığmayan sevdana döndüm yüzünü, pes etmedim
Gözlerinle kuruldun sevda otağıma, şimdi en gizli yerimdesin…

Dudaklarındaki yaşamak türküsüyle
günleri ve hayatı adımlıyorsun nicedir
Ruhundaki gülüşleri çıkarıp günlüğünün kavanozundan
’ey hayat’ şiirleri ekliyorsun arada bir
Birikip sana, beni yanına çağırdığında koşup geliyorum
er geç yanına ve sarılıp uykulara dalıyoruz öylece
Sonra şafakla yine aynı hikâyenin sokaklarına dalıyor,
savruluyoruz ayrı yönlere
Dilimizde yine o bildik türküyle
geceye oltalar atıyoruz aşk için, sevda ve sevgiyle.
Sende biriktikçe bende eksilen yankıların
düşsel kanatlarıyla günlerdir uçuyoruz farkında mısın?
Kimi duruyor ve tükendiğimi, gücümü yitirdiğimi fark ediyorum
Adın yanıp sönüyor bir ekranda ve ben sana dokunamıyorum
İçimde bir yerdesin, ama seni göremiyorum.
Yok olmaya yol alan isimsiz bir gemide seninle maviydi oysa düşüm,
ama neden böyle aşkınla üşüyüşüm
Elimde sana tomurcuk bir gül, bir parça hüzün,
galiba ben seni yüreğimden çok önce düşürmüşüm.
Sen göz kapaklarına uykuyu sürmeden
gecem sessizliğe bürünmez gül gülüşlüm
Sen istemedikçe bu yürek yangınları dik yamaçlarına sıçramaz
Yanağına avuçlarımı sürer, ellerine uzanırdım bir zaman
Birikip sevda bulutu gibi ülkene yağardım yellerle
Kaç mevsim geçmiş,
kaç zemheri atlatmışım bilmiyorum
Şimdi kanıyor yaram,
dermansız bir sargı gibi acıtıyor merhaban.
Bütün yangınların sorgusunu siyah geceler üstlenir gül yüreklim
Bütün anlamsız doğruların yanlışını sadece yürekler çeker
Gündüzlerin özlem tufanında yudumlarken
biz yaşamı en zor dileklerle fal açarız ruhumuza
Geçecek, sevecek, özleyecek,
görecek ve gerçektir aşkı tapınmamız.
Şimdi yum gözlerini ve hayatı dişle.
Yaşamak yine o sol ağrı, yine sorgusuz sancı gülüm
Nefeslen ve sevdayı düşle
Sor bakalım aşk adamı nerende?
Bütün sözlerin bölündüğü yerde, insan da parçalara ayrılır gülüm
Sert sözcükler üzerinde gezip,
bulut imgelerle isim bulmaktır aşka benim işim.
Büyük isyanlar kalır bir gün bizim de dudaklarımızda
Dirliksiz sevgilerin gürültüsüyle
geçmişin delik ceplerine şiirler doldururuz,
sevdanın sokağında düşürmek için.
Umurunda bile değilim aslında,
yüreğimdeki lâbirentlere girmeye,
aç bırakılmış sözcüklerimi doyurmaya sofralar kuramazsın.
Hep başkalarının acısını dinledim gönül frekansımda
Gölgem dolaştı kıyıları vuran dalgalarda
Ecelsiz sandım aşk``ı, ölümsüz şiirlerin yorumlarında ağladım,
ama bir türlü kendi soruma cevap bulamadım
Hoşça kal demek en kötürüm eksikliğime bilgeliktir benim
Kapanır kapılar ve yeşil ormanlarda kendimi kaybederim
Avuçlarımdan kayıp giden zaman,
mecalsiz sevişmelerin gizli odalarına konar
Yürekte ışırken kayıp kentlerin ölgün ışıklarında gökyüzümüzü arar,
kelimelerin içimizi ağrıtan gözyaşlarıyla
kırılgan yüreğimizi onarmaya çalışırız.

Saçlarına evrenin bütün çiçeklerini takmak istiyorum
yokluğun kapıma gelip dayanınca.
Sen,
nazlı çiçeğim,
sen kardelenim,
sen yaşam umudumsun benim
Dokunamadığım,
günlerdir özlediğim kadınıma ne yazsam,
ne anlatsam yetmiyor artık.
Sözcüklerim benim değil, sahiplenemediğim
bir duygu gibi sıkıyor bir kelepçe ruhumu.
Olabilsen diyorum keşke içimde
Olabilsen diyorum yanı başımda

Sustukça, birbirimize çocuklar gibi darıldıkça,
bir başka dünyanın adamı oluveriyorum.
Sonraları hep ertelenen,
hep yürekte demlenen bir çay gibi yokluğunun sarmalında
yineliyorum kendimi.
Özleminle, gülüşlerinle,
duyuşlarınla seni yeniden hak ediyorum.
Sesimizin yankı yaptığı bir odada düşüyoruz
biz sessizliğin düşünüşlerine.
Algılamaktan korktuğumuz sevdalı sözcüklerimizi yarına erteliyor,
kapsül direncimizi uykulara saklıyoruz.
Acılarımızın çelik kanatlarında sevdanın
üzüm şıralarını mahzen gönlümüzde
dinlendirdikçe sarhoş adımlarla hayatı voltalıyoruz.
Ak kâğıtlara sığmayan vefanın,
ömrüme mevsimler getiren sevdanın
gül desteleriyle sevgiyi öğrettin bana.
Boşa çiğnediğim yitmiş senelerimin
sokaklarında hayali tutkunluğumla,
ruhundaki konukluğumla geçen bir mevsimden sonra
cemreler düştü gönlümün ozan topraklarına
Düşlerimi sulayan tanrısal düşünüşlerle,
yüreğimi sulayan denizler ötesi köpürüşlerle,
ovalarımı renk renk çiçeklerle donatan
gülüşlerle serpildi ozan bağrım
Ocağımda ateş, tenceremde aş,
yüreğime nefes oldun sen.
Acılarına nefer, gemilerine yelken,
yüreğine şiirlerimle ve sevgimle derman olacağım ben.
Sevince hüznün giysisini biçince iplik bekleyişlere dolanır yürek.
Tanıdık günaydınlar, tatlı hayallerin dikişini diker
Her bahar sancısı kışı kucağından atınca
yürek yazın dalgakıranına düşer.
Abartılmış düşler diyarında sessizlik kimi zaman rüzgârsız da eser.
Aynalar her söz çığlığını aslında kendine söyler.
Sen olmadan, gülüşünle ısınmadan
nasıl geçmiş bunca zaman bilmiyorum.
Suya yazdığım dizeler gönlümün sularına döndü kadınım.
Biz ki, tutkumuzun zirveye ulaştığı anlarda
kucağımızdaki sevgiyi değiş tokuş ederek sevişiriz uzak odalarda.
Bedenimizin tutkulu tuz denizlerinden
tas tas sular içeriz titreyişlerle.
Gün kısalır, gece uzar özlemin isyana sarıldığı bekleyişlerle.
Umut koyarız şarkıların isimlerini, bulut yüreğimizle
okşarız gecelerin atar damar sürgünlerini.
Uzun uzun düşünmeden, bire üçe, beşe bölünmeden,
gözlerinin yatılı yerlerinde cam parçalarıyla
örülü bir bahçedeyim seninle.
Yol yordam bilmeden, dalmak istiyorum ruhunun derinliklerine.
Aklımda gözlerin,
içimde sen,
ruhumda aşkla,
yalnız sende yorulmak istiyorum.
Poyrazlarla örülen bir seyir defterinin en özel yerinde,
aynalar döşeyip pembe bir odaya
seninle sevişmelere durmak istiyorum.


Sen ki,
açan gülsün en uzak bahçelerde.
Sen ki,
gerdeğin gergefinde kadınsın,
ruhuma sarmaş dolaş bir halde.
Belleğimde,
gönül beşiğimde ve argın beklentilerin orta yerinde,
sallanan mendillerle,
çocukların duyumsamak istediği ninnilerle,
uçan bir kuşun kanadında,
yasak öpüşlerinle titremek istiyorum.
Aşım ol,
tuzum ol,
kadınım ol haydi.
Bu bilekleri ve yürekleri zincirli insan harmanında seninle,
yalnız sevginle savrulmak istiyorum...