dün:

takıldım kaldım dışarılarına
içerinde yoksam zehir zıkkım
büyür bohemliğim
büyümez zaman gözümde
beklerim bulutları pasta yapmak için
anılarımızın hatırına
düşlerine …düşlerine…

kaçmaktan korkmazdık
kendimizden kentimizden annemizden
düşmanlarımıza dil çıkarırdık
ellerimizin ülkesi bize yeterdi
soğuktan moraran ellerini öpmekti paylaşmak
sense çekik gözlü bakışlarınla soluğunu
bir hoh etsen yüzüme
çağla ağacı tutamazdı mutluluk gözyaşlarını
çağla ağacı yapraklarını dökerdi
sarı sarı
sapsarı hüzün konfetileriyle dolardı saçların
saçlarından toplardım ömrümün toptan acılarını
içimiz acırdı
ağlayamazdık
umutlarımız vardı


bugün:

gözlerin benim olurdu
sen başkasının olurdun
gözlerin sana ilk defa ihanet ederdi
uyuyamazdın uyuyamazdın
gözlerin demek sen demekti
sen bana uyurdun
sen bana uyuyarak uykularımı bölerdin
sen başkasının olurdun
başkası senin olmazdı
çünkü ben sana bölünürdüm
paramparça olurdum
yıllara aylara günlere saatlere saniyelere
pay ederdim sana bölünmüşlüğümü
kollarım değil anlarım seni sarardı

yarın:

yaşlanmazdık
sokağın samimiyetindeki bu karanlıkla
akşamın çöküşü ciddiye alırdı bizi
annen beni gene anneme söylerdi
ben hayata saklanırdım
hayat demek en olağan akışıyla
aşk demekti
aşk sendin
gelip sana saklanırdım
ben böyle hep genç ölürdüm
sende kalmak için…

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir