gözüm yollar çekiyor denizaşırı
gitmeliyim
üstümdeki bu soğuk havayı kırarak

hiçbir ayrılık kendine kıramaz kalemi
öfkelerime aldırmayan bir dünya bu
tanıdığım şu sokaksızlık soneti
kara kalemin yalvarması sayfalara
sayfalarca derviş romantizmi
ömrüm göz kırpar mı bilmem
ayaklanışına yüreğimin

martılara mı takıldı kaldı aklın
kıyılarım sessiz böyle
dermanım yok
sen yaz gözlerini yalvarırım
ben gene okuyayım satır satır ömrümü

kendini bilen bir pırıl pırıllık
bir yanmada bilir zaten kendini
hesapsız
ölçüsüz
yıkılırım yıkılırsam
yeryüzü yetmez cesedimi taşımaya
en azından gölgen olmalı tabutumda

hiçbir yalancı türkü çimlenmesin saçlarımda

çakıl taşlarına uzanırdı
düş ağaçlarımızın kökleri
zor zamanları severdik
kendimize iş çıkarırdık
akşam serinliğinde ayrılmak yakışmazdı bize
gerekirse şimşeklere sarılır unuturduk
ağırdan alan günlere tahammülümüz yoktu
ele avuca gelmezdik uzun yolların tozuyduk
ve mutlaka leylak kokularıyla yitirirdik aşkı

“yavan göklerle avunmayı bilmezdim
illa bir çocuk pencereden bakmalıydı ay ışığına”

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.