kapıda görünüşündü buz kristallerinin arasından
beni can damarımdan yakalayan
gözlerimizi açamazdık o hengamede
pencerelerin buzdan çiçeklenişini sevmezdim
sana bakmak hayata bakmaktı

günün eşiğini kar fırtına süpüremezdi
ellerimi hangi şekilde tutacağının ihtimallerini hesaplardım
ne kar güneşi
ne ortalığı geceye döndüren o tipi ıssızlığı
seni beklemek tanımazdı hiçbir pusuyu
bizdik evren
bu bulutlar hummalı hummalı
bizim içimizde
bu caddelerin boşluğu
senin şah damarını öpücüklere boğan
uzak evlerin ince dumanlı baca türküsü
dudaklarımın aman vermez şirretliği
tutkusu yaşamlar kesip atan yüreğimden
ve yaşanası yeni yepyeni kentler kuran
dudaklarımın teninin en son tedirginlik imasına
aman vermez şirretliği

bizdik evren
bu bulutlar hummalı hummalı
bizim içimizde

“gün seninle doğar pembe bulutları sayışımızla biterdi”

ilk ışıklarıyla evrenin
sanki yer yarılır da içine girerdi usulcacıklığım
kırmızı yağmurluğunla aniden bastırırdın
en keskin kılıçla yaralanırdı içimdeki şovalye
zaman ötesi bir renkti yanında olmak
seninle olmak
ama senin olmak değil
ölüme haylazlık yapmayı her zaman severdim
bilirsin

Kağan İşçen





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.