Adım adım yokluğuna yürüyorum farkında değilim…





Ben seni çıkmaz sokaklarda çıkar yol arar gibi aradım

Yılmadım, usanmadım aradım hep.

Ne yüreğinde bana ördüğün büyük surlar engel oldu buna,

Ne de dur diyen şu yüreğimin bıraktığı karamsarlık.



Çaresizlik hep en şiddetli sarsıntılarla salladı yüreğimi

Nerden bilecek ki kalın kolonlarla yüreğime sapladığım ‘’SENİ’’.



Karabalıklığın ortasında, yalnızlın arasında, isli bir köşenin tam kıyısında

Buldum kendimi…

Enkazın altında kalmış bir parça gibiydim,

Aradım, aradım aradım…

Bulmak için olmasa da nefesinin titreşimlerini bedenimde hissetmek için

Aradım.

Ağlayışımı dindirmek için olmasa da gözlerinden yansıyan bir nakış olmak için

Aradım.



Hiç geçmedin belki yüzümü sürdüğüm şu sokaklardan

Ama;

Her gün annesini kaybetmiş bir çocuğun çaresizliğiyle aradım sensizliği.



‘’Mecnun çok sevmiş Leyla’yı çöllere düşmüş…’’

Ben çöle düşmeden çölde susuz kalmış bir kervanın

Hayalleri gibi hayallerime koydum seni.



Buldum mu?

…

Ben neyi aradığım buldum…

Seni değil sensizliği buldum.

Sesini değil notasız şarkıları buldum.

Gözlerini değil gözyaşlarımı buldum.

Yürüğün yolları değil sırdaş kaldırımları buldum.



Utanma…

Acıma haline şu kapında ezik gördüğün çaresiz adama,

Sana değil ölü bu beden gece bıraktığın gözyaşlarına,

Sar üstüne bir kâğıt geç,

Çünkü şu gördüğün ruhsuz beden senden kalan tek hatıra…

enes can