… SEN KOY…

‘’Yitikliğinin acısı yine yüreğime inen bir kor gibi,
Arıyorum yine; sesini, nefesini…’’

Ah be! Siyah günlerimin en beyaz kahramanı,
Ne uzaksın şuan bana.
O gülüşüne en çok muhtaç olduğum anda yoksun işte,
Omuzlarımda hala ellerinin izleri var biliyor musun? ?
Seni bir otobüsün kenarında gözü yaşlı bıraktığım günden beri
Sol yanım hep senin oldu, boş kaldı, dolduramadım.

Sanma ki sen ağlarken ben sustum,
Gözyaşlarının her bir damlasını sen yere döktüğünü Sanerken;
Ben onları toplayıp yüreğime kor olarak akıttım.
Sen susarken ben yine ağladım, sen susuyorsun ben yine ağlıyorum…

Hatırladım mı? Yıldızlara sevgimize şahit olmalarını ezberlettiğimiz günü,
Hani beni unutma diye kanınla kâğıda yazı yazdığın gün,
Ben hala o gözlerini ve hala o yan bakışını saklıyorum,
Küflenmiş şu yüreğimde.

YOKLUĞUNDA…

Senin ellerinden başka hiçbir el yalnızlığımı gidermedi,
Senin gülüşün kadar hiçbir gülüş beni bu kadar mutlu etmedi,
Hiçbir musiki senin sesin kadar güzel gelmedi,
Sen olsun iliklerim, sen doldun bütün yüreğim.

Küçük diyarın kocaman yürekli insanı,
Hep böle kal ne olur, masum kalsın bakışın
Hep özlediğim anda senin de beni özlediği bileyim.
Sen beni bir kere andıkça bil ki ben seni sayıklıyorum…


Sensiz geçen 2 buçuk yılın şerefine…

Enes CAN