Güneşin veda kızıllığına büründü mürekkebim;
Ruhumun kıyılarına vuran bu son dalga,
Aslında en büyük fırtınanın habercisi.
Kalbim efil efil titrerken, binbir umudun yeşiline veda vaktidir şimdi.

Gitmem lazımdı, gitmem lazım...
Nedenlerin sığ sularında boğma beni;
bazı gidişler akılla değil, ruhun o tarif edilemez zaruretiyle gerçekleşir.
Göğsümdeki o yeşil fırtınanın dinmesi için bu hicret şart; bilmen lazım.

​Sana bu son bakışım;
bir ömrün özeti, bir kitabın en hüzünlü son cümlesi gibi...
Bir nehrin mecrasından çıkıp sonsuzluğa karışması gibi, sana son kez akıyorum.
Kalbindeki o Küheylan asaletini, bir mühür gibi taşıyacağım gittiğim her yerde.
Senden ayrılmıyorum;
aslında seni, dünyanın o gürültülü kargaşasından kaçırıp kendi sessizliğime saklıyorum.
​Ne olur, o zülfündeki kederle, o mahzun bakışlarla beni yorma.

Severek gitmek, bir kalbi ikiye bölüp yarısını sende, yarısını yollarda bırakmaktır;
bu yük zaten bana ağır.
Üzerimize ayrılıktan bir hülle biçilmesine izin vermeden, en saf halimizle, bu veda busesiyle kalalım.

​Yorulma ey Menzilim...
Sen bu hikâyenin en sessiz kahramanı kal.
Sen sus, ben senin yerine de yazarım.
Kalemim kağıdı her kestiğinde, çıkan o cızırtıda bile adın okunur.

Bilirsin, ben hep yazarım...
​Yolların bittiği, sözün tükendiği o uçurum kenarında bile;
Yalnız seni, hep seni.
Yazarım...