2
Yorum
15
Beğeni
0,0
Puan
150
Okunma
Yıllar sonra şairi bir sokak köşesinde buldular.
Üzerinde o eski, omuz silktiği tüvit ceketi vardı.
Ceket lime lime olmuştu ama çıkarmıyordu;
Sanki omuzunda görünmez bir ağırlığı,
Bir "hayaleti" düşürmekten korkar gibiydi.
Elleri mürekkep lekeleriyle doluydu ama hiç şiiri yoktu.
Kalemi artık kurumuş, kelimeleri onu terk etmişti.
Yoldan geçenlere hep aynı soruyu soruyordu,
Gözlerinde delice bir arayışla:
"Affedersiniz, az önce buradan bir mavilik geçti mi?
Kanadı kırık ama kendisi gökyüzü gibi olan...
Söyleyin ona, şiir bitti.
Söyleyin ona, şair öldü.
Sadece... Sadece omzumdaki bu boşluk çok ağır."
Cevap Yaz