Babamın Ağıdı

Altı yaşında yetim kaldın baba,
Asker ocağında düştü baban toprağa.
İki kardeşle büyüdün yoklukta,
Çileyi erken giydin üstüne.

Sonra bize baba oldun,
Ama dünya sana
Babalığı çok gördü.
Otuz beşinde,
Bir 31 Ekim gecesi
Işıklar söndü evimizde.

Ben daha çocuktum baba,
Çocukluğum bahardı.
Sen gidince
Ev başıma yıkılmadı,
Ben ev oldum.

Metin koymuşsun adımı
Ama yük en ağır bana düştü.
Omuzlarımda
Bir evin sessizliği büyüdü.

Ama bil baba,
Senden sonra kaçmadık hayattan.
Mücadeleden geri durmadık.
Kimsenin önünde
Boyun eğmedik,
Kula kulluk etmedik.

Beş kardeş baba,
Senin beş yetimin…
Bir yumruk oldu hayata karşı.
Dağılmadık,
Kırılmadık,
Dik durduk.

Birbirimize sarıldık baba,
Düşenin elinden tuttuk.
Senin yokluğunu
Birlikte taşıdık.

Ve o güzel kadın…
Bizim annemiz baba.
Yaralı bir yüreği vardı
Ama dimdik durdu.
Bizi sevgiyle sardı,
Sarfı sarmaladı.
Hem ana oldu,
Hem baba oldu.

Beş yetim büyüdü baba,
Şimdi her birinin
Bir ocağı var.
Torunların var ama
Sen yoktun…
Dizine oturacak,
“Dede” diyecek.

Bu acı
Bir ömür eksik kaldı içimizde.
Keşke yaşasaydın baba,
Keşke ömrün
Otuz beşte bitmeseydi.

Adın evlerimizde yaşar,
Duan başucumuzda.
Rahat uyu baba,
Biz sana layık
Evlat olduk.

Ağıdın budur baba,
Sözümüz budur.
Seni unutmadık,
Unutturmadık.
Yiğit Metin Sevindik