Babamın Ardından

Babam,
Altı yaşında öğrendi yetimliği.
Vatan dediği toprağa
Asker ocağında babasını verdi.
İki kardeşiyle büyüdü yoklukta,
Çocukluğu erken bitti.

Sonra bize baba oldu,
Ama dünya ona babalığı
Çok gördü.

Ben daha çocuktum,
Çocukluğumun baharıydı.
Oysa babam
Otuz beşinde bir 31 Ekim gecesi
Sessizce kapıyı kapatıp gitti hayattan.
Ardında beş yetim bırakarak.

Biz büyüdük baba,
Ama sensiz büyüdük.
Saçımız ağardı,
Yükümüz ağırlaştı.
Şimdi o beş yetimin
Beş ayrı ocağı var.
Çocuklarımız var baba…
Ama sen yoktun.

Bir elin başlarını okşamadı,
Bir dizine oturup “dede” demediler.
Gözlerin görmedi onları,
Sesin değmedi adlarına.
En çok da bu yakıyor içimizi.

Biz seni çok özlüyoruz baba.
Bir ömür yetmedi sana.
Otuz beş yaş,
Bir insanın yarısı bile değilmiş.

Eğer yaşasaydın,
Torunların seni tanısaydı,
Belki bu hasret
Bu kadar ağır olmazdı.

Ama bil ki baba,
Adın evlerimizde yaşıyor,
Hatıran çocuklarımızın adında,
Duan kalbimizde.

Erken gittin…
Ama biz seni
Hiç bırakmadık.