Bir türkü söyledin diye
Dağıttılar masaları,
Sözün ağır geldi
Kravatlı suskunluğa.

Bir saz tuttun elinde,
Bir halk dikildi karşına.
Suç yazdılar adının üstüne,
Hasret verdiler avuçlarına.

Gurbet dedikleri
Kırık bir aynaydı yüzünde,
Memleket her sabah
Sesinle uyandı bizde.

Annenin duası kaldı cebinde,
Bir de yarım bırakılmış sevdalar.
Sen gittin sandılar Ahmet,
Oysa her yoksul sofrada
Bir tabak eksik,
Bir türkü fazla kaldı.

Sürgünle sınadılar kalbini,
Ama bilmediler şunu:
Türkü sürgün olmaz,
Halk yetim kalmaz sesine.

Şimdi bir çocuk ağlıyorsa sokakta,
Bir işçi susup yere bakıyorsa,
Bir anne geceyi dua ile bölüyorsa,
Sen varsın Ahmet…
Sesinle, inadınla, sevginle.

Biz seni özledik,
Bu memleket gibi özledik.
Canı acısa da vazgeçmeyen
Bir sevda gibi.

Ahmet Kaya,
Bir şarkı bitince susanlardan değil,
Bir ülke iyileşene kadar
Söylenenlerdensin.