Bir anlatıdan çok bir sürgün hâli.
İçinde bir mekânın yoksunluğu, bir kimliğin kanaması var.

Bir ülkeden değil, bir çağdan kovulmuş gibi sesler var.b Bir yurtsuzluk estetiği kuruyor şiir.
Yalnız coğrafi değil; bedensel, dilsel, inançsal ve zamansal bir sürgün olsa gerek bu.

Ne tam hayattadır ne ölüme razıdır.
dizlerini karnına çekmiş bir häl biçimi var.

Bir tarafta kabul edilme arzusuyla yan yana duran dışlanmışlıklar, diğer tarafta insanın bütün vatandaşlıklarını iptal eden bir felakete dönüşen sevgi kaybı.

Sevgi gidince iş de gidiyor yüz de gidiyor isim de. Tek bir ihtimal kalıyor geriye.O da bir “bela” olma ihtimali.
Belanın bile bir toplumsal karşılığı vardır bu dünyada:
Vurulmak,
kovulmak,
susturulmak.

Sonra art arda gelen sorular zinciri..

Cevap ihtimali bile bir belirsizlikle boğusuyor.
Gülünür mü,
dövülür mü, kovulur mu, vurulur mu…
Tüm refleksleri tek tek yoklanıyor. Her ihtimal bir başka dışlanma biçimine dônüşecek sanki.


Bu yüzden her soru,
dünyanın vicdanına atılmış bir taş gibidir sanki.
Suya düşüyor ama halkalar oluşturmuyor.
Çünkü şiirin mahkemesinde cevap ihtimali çoktan sakatlanmıştır.


insanlıktan düşmenin gerekçesi gibi sunuluyor şiir.
Sevgi ise kimliğin son belgesi olmuştur.
O belge yırtıldığında, kişi artık resmî olarak yoktur.

Kimliğin adı bazen Nesimi’dir,
bazen Mansur, bazen bir dom çadırında keman dinleyen adsızın biri.

Derisi yüzülmüş sözler, dara çekilmiş anlamlar dolaşıyor şiirin içinde.

Yer yer folklorik tasavvufi ve mitolojik süslere rastlıyoruz şiirde.İ
İnsan bazen kimliğini yeniden üretmek için mitlere, erenlere, dervişlere tutunmak zorunda hisseder.
İnsan kendini bugünün sert ve tanımaz diline anlatamadığında, geçmişin yumuşak ama yaralı seslerine sığınır.
Bir inanç meselesi olmaktan çok, bir hayatta kalma refleksi, çaresizlik durumu olsa gerek bu.

Ama yine de eksilme kaçınılmazdır..
Yıkılmış bir yerden başlamak zordur çünkü.


Zaman, insanın omzuna çöken görünmez bir mühür gibidir. Akmaz; tasnif eder sadece.
Takvim yaprakları gibi sessizce düşmez, kimlik sorar.
“Zaman devlettir” dendiğinde, yalnızca siyasal bir yapıdan söz edilmez burada;.
Zamanın kendisinin de bir iktidar biçimi olduğu ifşa edilir aslında. Kime ne kadar süreceğini, kimin nerede duracağını, kimin bekleyeceğini o belirler. İnsan işte bu zamanın içinde yürüyen bir yurttaş değil; çoğu kez dosyalanmış bir bedendir.


Yollarda, su başlarında beklemek…
Gelecek denilen şeyin gelmeyeceğini bile bile.ve kendi varlığını başkasının temizliğine feda edecek kadar silinmek.

Şiir bize der ki:

İnsan, sevdiğini kaybettiğinde sadece bir kişiyi değil; kendi yerini, adını ve yönünü de kaybeder. Ve yine de, bir ıslık duyma ihtimali varsa, eğer,dağlardan bir ses gelirse diye…

Bekler.
Gerekirse şeytanı bile.

Belki de bulmak, tanımak, sahiplenmek…
hepsi bir nefes kadar yakın, bir bakış kadar uzak.

"İyi şairler güzel yazar
büyük şairler iz bırakır"



İyi bir şair, sadece kelimeleri güzel bir şekilde dizmekle yetinmez; aynı zamanda dili sadelik ve durulukla yoğurur, onun üzerinden güçlü bir anlatıya imza atar.Sade ve duru bir dil, şiiri boğmaz; aksine, şiirin içindeki sesi açığa çıkarır.

Karmaşık sözcük oyunları veya gösterişli süslemeler olmadan da bir şiir, insan ruhuna nüfuz edebilir.Bunu kayıpkentlinin şiirlerinde rahatlıkla görebiliyoruz.

Sonuç olarak hem sade, hem duru hem de cesur bir dile hakim olan Kayıpkentli şair sıradışı şiirleriyle

ve sıradışı sunumuyla iz bırakan şairlerden..



En içten tebriklerimle
Selam olsun.

Öyle güzel döküyorsun ki içini; öyle sızlatıyorsun ki içimi...okuyunca 'burdan ben de geçtim, o acıdan, o ateşten, o külden ben de geçtim!" diyesim geliyor.

Çok güzeldi, seni okumak bir ayrıcalık...
Sevgi ve selamlar.