Zamanı geriye sarsam, belki hayatın bizi savurduğu bütün o yolları yeniden çizer,
kaderin elini tutup başka bir rotaya yönlendirir,
seninle karşılaştığım anın etrafına daha fazla ışık koyardım.
Belki o zaman birbirimizi daha iyi görür, daha çok anlar, daha az kırardık.
Zamanı geriye sarsam, o ilk heyecanı, o ilk masumluğu, yüreğinde sakladığın o ürkek sevinci daha sıkı sarar, daha özenle taşırdım avuçlarımda.
Şimdi anlıyorum en çok sahip çıkmam gereken şey, henüz kaybetmediğimi sanırken
hiç bilmeden yitirdiğim o duygularmış.
Geri sarsam zamanı, belki aynı kelimeleri söylemez, aynı sessizliklerde kaybolmaz,
aynı yanlışlarda ısrar etmezdim;
çünkü insan, en çok kaybettiklerinden öğreniyor en çok geç kaldıklarında olgunlaşıyor.
Ama seninle yaşadığım her yanlışın
bir doğrusu varmış meğer içimde saklı,
onu da ancak sensizlik öğretti bana.
Zamanı geriye sarsam, belki yine sana gelirdim
ama bu kez daha cesur, daha olgun, daha kendini bilen bir kalple düşlerimin seni yarım bırakmadığı, geçmişimin önüme set çekmediği
bir yüzle dokunurdum ellerine.
Yine de bilirim, ne zaman geriye döner,
ne kader geri yazar hikâyesini
Biz sadece elimizde kalanlarla yürür,
yüreğimizde kalanlarla iyileşiriz.
Ama içimde bir ihtimal hep yaşamayı sürdürür:
Zamanı geriye sarsam, belki seni yine severdim, ama bu kez senden hiç gitmeyecek bir halim olurdu.