RUHUMUN AYNASI

Sana geldim ey ruhumun aynası,
Günahın yükü omzumda, gözüm sende utangaç…
“Ay doğmuş” dediler;
Ben ise seni düşündüm,
“Belki O’dur” diye içimde bir yangın başladı.

Bakamam hâlde iken bile
Büktüm boynumu,
Yetim bir gözle, öksüz bir gönülle
Kapına düştüm.
Bilirim; Sen yetimi seversin,
Ben de öksüzüm, Sen de yetimlerin Sığınağı…

Uzatıyorum boynumu,
Dilersen kılıcınla kes nefsimi,
Dilersen bir yetim başı okşar gibi
İn gönlüme, dokun derinlerime.

Kalsın ne ruhum ne bedenim—
Her zerrem Sen’in hükmünde.
Yak, kül eyle;
Ruhuma da Sen yazılısın,
Bedenime de Sen kazılı.

Ey ruhumun aynası,
Ey gönlümün güneşi ve ayı…
Ateş desem Sen’den, gül desem Sen’den.
Nârına da razıyım, nûruna da.

Beni öksüz koyma,
Beni yetim bırakma;
Dayanmaz gönlüm
Ne ayrılığına, ne hasretine.

Ben hiçliğime razıyım,
Yeter ki Sen olayımda,
Bende Sen kalasın…