(13 ARALIK 1980 17 YAŞINDA ERDAL EREN)


Henüz varmadan 0n sekizine
Bir sabahın soğuk alnında
Adın düştü duvarlara,
Bir ülkeden ötekine savrulan
Çatık kaşlı bir hüzün gibi.

Sokağın nabzı susmuştu,
Kuşlar bile ürkekti o gün.
Takvim yaprakları ağırdı,
Saatler hep aynı yerde
Karanlığa çivilenmiş gibiydi.

Sen, çocuk yüzlü bir inat,
Bir omzunda korku değildi taşıdığın—
Bir omzunda umut,
Diğerinde
Dünyayı değiştirme hevesi.

Bir cümle bıraktın ardında:
“Gülün, yarınlara.”
Belki de en çok bu yüzden
Sen gittikten sonra bile
Her kış günü biraz bahar sızar içimize.

Şimdi adın
Bir duvar yazısında, bir şarkının nakaratında,
Bir annenin titreyen avuçlarında yaşar.
Çocukluğundan büyük bir adalet
Gençliğinden ağır bir yalnızlık
Bize miras kalan.

Darağacı çöker, söz kalır
Gölgeler geçer, iz kalır—
Sen, Erdal,
Zamana direnen bir çocuk
Hâlâ bakarsın
Karanlıktan aydınlığa yürüyenlere.
Yiğit Metin Sevindik