Hele bir düş ki göresin…
İnsan en çok gecenin ortasında anlar kendini;
sessizliğin içindeki o ince sızı
bütün hayatını önüne serer.
Kırıldığın yerler,
sırtından bıçak gibi geçen sözler
bir anda belirir.
Dersin ki:
“Ben bunları hak edecek ne yaptım?”
Ama hayat cevap vermez;
bazı yaraları insan
kendi sessizliğinde öğrenir.
Hele bir düş ki göresin…
Dost sandıkların,
menfaat bittiği an
yüzünü değiştirir.
Dün “kardeşim” diyen,
bugün selâmını bile duymaz olur.
İhanet bazen bir sözde değil,
en çok susulan yerde gizlidir.
Ve anlarsın:
İnsan dardayken
kapısını çalan azdır.
Hatta bazıları
sen düştükçe içten içe sevinir.
Dünya böyledir;
sen yalnızlıkla savaşırken
onlar bunu zafer sanır.
Ama bilmezler…
Yalnız kalan ölmez,
yalnız kalan güçlenir.
Çünkü yalnızlık,
kimin gerçek olduğunu
sana en duru hâliyle gösteren ustadır.
Hele bir düş ki göresin…
Kırıldın belki,
ama ışığını söndürmedin.
Her acıda biraz daha çoğaldın,
her ihanetle bir kat daha büyüdün.
Ve bir gün aynaya bakıp dedin ki:
“Ben kaybetmedim…
Sadece yanımdakilerin gerçek yüzünü
düşerken gördüm.”
Artık biliyorsun:
Gerçek dost az olur ama öz olur,
gerisi hayatın sana bıraktığı
sessiz bir ders olur.
Ve sen…
Düştüğünde bile kalkmayı bilen,
yanarken bile gülmeyi bilen,
acıdan bile kendine yol çizen
o güçlü yüreksin.
Düştüğünde bile kalkmasını bilen
o güçlü, o yaralı, o gerçek kalpsin.

ALİRİZA COŞKUN