Can tenden bir gün ayrılır,
Seyir defterin kapanır.
Tek yol son menzile varır,
Seyir defterin kapanır.

Gün doğarken akşam hazır,
İçin burkulur, göz acır;
Giden geri dönmez Hızır,
Seyir defterin kapanır.

Ne mal kalır ne de mülkün,
Ne dost kalır ne de kürkün;
Dudaklarda susar sözün,
Seyir defterin kapanır.

Nice seyyah geldi geçti,
Kimi bahçene gül dikti,
Kimi zehirli aşk serpti,
Seyir defterin kapanır.

Akar yıllar nehir gibi,
Eritir dağı kar gibi;
Tez tükenir kalem gibi,
Seyir defterin kapanır.

Kul Hakk’ın emri gelince,
Azrail başa inince,
Beden tabuta girince,
Seyir defterin kapanır.

Düşünme “yarın var” diye,
Hepsi kalır “dünün” diye;
Kefenin cebi yok diye,
Seyir defterin kapanır.

Dünya han; konup göçülür,
Dört bir yandan sır çözülür;
Ölüm vuslata götürür,
Seyir defterin kapanır.

Halilullah, devran döner;
İnsan ektiğini biçer,
Kader tüm borçları öder,
Seyir defterin kapanır.

Halil Kumcu

Şiirden geriye kalan satırlar:

Kapanan her defter, ardında okunmamış bir dua bırakır.

Zaman, insanın yüzüne değil, kalbine yazılanı hatırlatır.

Gözyaşının dili yoktur; yine de en doğruyu o söyler.

Dün dediğin geçer, yarın dediğin gelmez; geriye yalnızca bugün kalır.

9 Aralık 20025 / Salı / Bartın