6
Yorum
43
Beğeni
4,4
Puan
439
Okunma
KÜLE DÖNERKEN
I
duvarların dili çözüldü
ve taştan yalnızlıklar sandığın aşkın çiçekleri
eğilip yurt arayınca içimizde sen
endam aynasına çekilip
sınırlarına baktın ilk defa
sınırlar
ne kadar çok senindiler
ve bir kır çiçeğine bile yer vermeyecek kadar
gerçektiler
II
kendimden eksilerek ağladım aylarca
yüreğimi şiirlere ezberletip
çekip gittim bana ait her şeyden
sandım ki varlığım kirli bir ankadır
ve elbet paklanacaktır
içimde kırlar
küle dönerken
III
onca ay yangın ve dumandan sonra
yüzümü gördüm aynada
hala kirliydim çünkü
sen duruyordun alnımın ortasında
kül ve öfke aşkına
yumruğuma birkaç dikiş
birkaç gün pansuman
sağ ayağımda ayna kırıkları hala
yarın
yürüyüş var Ankara’da
yaşıyorsun ya
5.0
80% (8)
3.0
10% (1)
1.0
10% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
