Masaya dökülmüş acı bir kahve gibi
Celladın oldum sevgili
Seni beklerken
Nasıl duman oldu bütün güncel nefesim
Sıradan bir an gibi seni beklerken



Sarı trafik lambasında donan vakit
İçimden geçen uzun bir otoban sanki
Yüzümdeki buza çizilmiş gri bir perde
Oturup yalnızlığı
Sana yazarken


Telefonumda okunmamış bir mesaj gibisin
Yüzümde o eski kırgınlık hâlâ varken
Silinmiş dosya kadar kayıp hatıran
Kapanan kapının ardından
Sana bakarken



Harflerin koynundan sürgünüm
Sana uzanan her yolu geri iterken
Yorgun bir postacı bekleyen bedenim
Adresin kaybolduğu şehirde yaşarken



Huzur diye tanımladığım o boş ekran
Son parlaklığını kaybediyor
Cebimde unutulmuş ellerim kadar
Her geçen saatin değeri erirken


Her nefesi boşa verdiğim sigarama
Efsunlu bir duman isimsiz şiirlerin
Sönmüş mumun yorgun ipiyim
Yanmanın imkânsız olduğunu bilirken


Eski bir kilit gibi paslı durağım
İçimdeki çocuğa sırrını saklatırken
Açılmaya dair hiçbir ümidim yok
Anahtarın kırık sesini duyarken


Duvara yansıyan gölgeni öperken
Asılı kaldı dudaklarım
Gerçeğin beni bir kez daha terk ederken
Yere düşen her damla hazinem
Islak bir gözyaşı bardağa düşerken


Bütün radyolarda aynı eski şarkı
Bu sonsuz döngüyü tekrar ederken
Hafızam kaybolmuş kaset
Geri sarmayı göze alamazken


Yazılmamış roman beyaz/ayazlığ’ındayım
Sensizliğin boşluğu gözüme batarken
Harflerin anlamını yitirdiği yerde
Sadece tekrarlı bir nefes alırken


Kırık bir fotoğraf çerçevesinin kenarı
Kırgınlığın imzasını cildime çizdi
Her köşe başı pişmanlığım
Yanlış ana doğru olurken


Aynadaki yüzüm tanımıyor artık beni
Kendi suretime ilk kez bakarken
Ruhum paslı bir soba kadar curüf dolu
Eski bir dostun yabancısı olurken


Dudaklarımda unutulmuş bir fısıltı kaldı
Gölgesiz yüzüme yalnızlık yazarken
Yine gelip o kapıyı çalmak isterdim
Yolun külleri avuçlarımdan kayarken


Bütün ışıklar aynı anda söndü
Toprağın derin uykusu beni çağırırken
Gözlerimi usulca son kez kapatıyorum
Yokluğunun koynunda dinlenirken


__beyhude/...