Yorgunluğum göz kapaklarımda,
Sessizliğim tüm sokaklarda…
Göç içimde,
Nereye gitsem varamadığım yerdiyim.

Bazen insan, kendi adımlarının yankısında kaybolur;
Ben de öyle kayboldum.
Gittiğim her yol,
Dönmek zorunda kaldığım başka bir yaraya çıktı sanki.
Kaderin eli hafifçe itiyor gibiydi,
“Buraya değil… henüz değil…” der gibi.

Sabahlara karşı en çok kendimi dinledim,
Kendime bile söyleyemediğim şeyleri
Gecenin koynuna bıraktım.
Belki duvarlar anlar,
Belki bir rüzgâr alır götürür diye
Sustuğum her kelimeyi içimde çoğalttım.

Aslında biliyor musun…
Hiçbir yere yetişmeye çalışmıyorum ben.
Ben sadece içimde duran
O eksik parçaya varmak istiyorum.
Ama ne zaman kendime yaklaşsam,
Bir yanım “dur” deyip geri çekiyor beni.

Yorgunum…
Bunu söylemek bile yoruyor bazen.
Çünkü bazı yorgunluklar
Uykuyla geçmiyor,
Bazı suskunluklar
Sözle açılmıyor,
Bazı insanlar
Gitmiş gibi görünse de
İnsanın içinden hiç çıkmıyor.

Ben seni orada bıraktım sanmıştım,
Oysa sen içimde kalan boşluğun şeklini almışsın.
Ne dokunabiliyorum,
Ne silebiliyorum.
Sadece duruyor orada;
Sessiz, sitemli, biraz da yaralı.

Göç içimde…
Sen gidince değil,
Ben kendimden taşınınca başladı.
Çünkü insan en çok
Kendi kalbinde evsiz kalıyor.
Kimsenin kapısına varamamak
Değil mesele;
Kendi içine dönememek en acısı.

Bazen bir fotoğrafın gölgesinde
Üşüyor insan.
Bazen bir şarkının içinde
Kalbini unutuyor.
Ben senin adını duyduğum an
Kendi sesimden düşüyorum hâlâ.

İyi misin, bilmiyorum.
Ama ben,
Sana değen her duygumu
Hâlâ içimde taşıyorum.
Dokunamam ama atamam,
Konuşamam ama unutamam.
Ne yaparsam yapayım
Senden taşan bir gölge gibi
Benimle gezen bir acın var.

Nereye gitsem varamadığım yerdiyim…
Belki de hayat
Varamadıklarımızdan ibarettir.
Belki de insan
Hep eksik kalmak için yaratılmıştır.
Kim bilir…

Ama tek bildiğim şu:
Kendime dönebildiğim gün
Senden de döneceğim.
Ve o gün,
Göç bitmiş olacak içimde.

Şimdi sadece yürüyorum;
Adımlarımdan düşen tüm hatıraları
Yere değil, göğe bırakıyorum.
Belki orada bir yerde
Seninle kesişir yine yollarımız.
Belki sen gelirsin,
Belki ben giderim…
Belki de ikimiz de gitmeyiz.

Ama şimdilik…
Yorgunluğum göz kapaklarımda,
Sessizliğim tüm sokaklarda.
Ve ben hâlâ
Gidemediğim bir yerin
Hiç varamamış yolcusuyum.


Kadir TURGUT