Sırf sen iyi ol diye bu senden uzak duruşlar,
Yoksa biliyorsun, dayanamazdım sana…
Kendime değil, en çok sana yenilirdim;
Bir bakışınla çözülür, bir gülüşünle tamamlanırdım aslında.

Ben gitmeyi hiç bilmezdim,
Sen iyi ol diye öğrendim.
Bir omuzun olsaydı yaslasam nefesimi,
Bir cümlen olsaydı tutunsam dal gibi…
Ama senin kalbinde fırtınalar vardı,
Benimkinde senin adınla başlayan sessizlikler.

Biliyor musun,
Her adımım seni korumaktı aslında…
Kırılma diye sustum,
Üzülme diye görmezden geldim,
Yorulma diye kendimi yordum,
Sen gül diye kendi içimde karardım.

Sırf sen iyi ol diye çıktım yolundan,
Yoksa bilirsin…
Ben seni, kendimden bile kıskanırdım.
Bir saç telinin bile hesabını verirdim dünyaya,
Gözünün gölgesine bile şiir yazardım.

Şimdi uzaklık acıtıyor mu dersen…
Acıtıyor, hem de nasıl.
Ama senin bir tebessümün olsun diye
Ben kendimi bin kere yakarım, yine de dönmem.

Çünkü sevda dediğin,
Bazen gitmekle korur sevdiğini…
Ve ben seni öyle sevdim ki,
Yakın duramadım kalbini incitir korkusuyla.

Sırf sen iyi ol diye gittim,
Ama bil…
Ben her uzaklıkta yine sana yaklaşmanın bir yolunu buluyorum.

Ve hala —
Dayanamıyorum.
Sadece belli etmiyorum.

Kadir TURGUT