Değerli üstat merhaba..

Bu dizeler, sadece bir şiir değil; insanın kendi varoluşuna tuttuğu karanlık bir aynanın yansıması gibi…
Her kıtada sorular çoğalıyor, ama cevaplar kelimelerin arasında gizli bir sessizlik olarak kalıyor.

‘Ne tür korkudur bu sevdiğim’ derken bile, korkunun kendisi bir duaya, bir iç hesaplaşmaya dönüşmüş.
Kaçış, savruluş, beklenti, tutku, kelime ve korku… Hepsi tek bir ruhun farklı yüzleri gibi iç içe geçmiş.

Ölüm korkusunu öteleyenlere adanan bu öyküsel akış, hem felsefi hem ruhani bir derinlik taşıyor.
Şiir, okuyanı sadece düşündürmüyor, aynı zamanda içindeki sessiz bölgelere doğru bir yolculuğa çıkarıyor.

Duyguyu çıplak bırakan, kelimeyi kanatsız bir kuş gibi havada süzdüren bu şiirinize yürekten saygı duydum.
Kaleminize, emeğinize, zihninizin o kıymetli karanlığına selam olsun.

Sonsuz saygılar
Peri