Camille'nin "kaderi"ni, kederini yüzlerce kreatif kadın yaşamıştır sanat ve insanlık tarihinde. Şiirin konu aldığı örnek, sadece bunlardan bir tanesi.
(konuya dair avrupadaki kadın sanatçılara dair bir kaç belgesel izlemiştim daha önce.)

Erkek eğemenliğinin günümüze dek hüküm sürdüğü sanat alanı, kadınların gelişmesi, sanatlarını özgürce icra etmeleri önünde hala istenilen noktada değil. Kadın sanatçılar, homojen olmayan bir çalışma ortamında ve hak ettikleri yere gelemedikleri gibi, hem cinsiyetçi bakışın kölesi durumuna düşürülmüş, tacize uğramış, ama susturulmuşlardır. Yetmezmiş gibi, tecrite uğramış, tasarıları, taslakları ve eserleri bir "hoca"nın ya da bir "koca"marifeti olarak lanse edilmiştir günümüze kadar. Sanata emek veren, somutlaştıran, eseri eser yapan kadının varlığından söz bile edilmemiştir. Evet, "Düşünen adam", buna iyi bir örnektir kanımca.

Yine aydınlatıcı, yine düşündürücü ve gerekli bir bilgi ve şiirle karşımızdasınız, Volkan bey.
Çok teşekkür ederim.

Hep saygılarımla.

Değerli üstat merhaba

Üstat, bu şiiri okumak, insanın içindeki bütün sessizlikleri tek tek delip geçmek gibi.
Her dize bir tokat, her kelime bir itiraf...
Ve sonunda öyle bir yankı kalıyor ki geriye; sanki bütün maskeler gerçekten kusulmuş, yüzler bir bir soyunmuş hayattan.

“Bazen taşlar da konuşur” demişsiniz ya…
O an, şiir taşlaşmış sessizlikleri paramparça ediyor.
“Rodin’in ellerinde konuşan heykeller” derken, sanatı bile suskunluktan kurtarıyorsunuz.
Ama en çok Camille’de duruyor yüreğim:
O kara gölgelerde döllenen acılar…
Ne kadar da tanıdık değil mi üstat?
Sanatın bedeli bazen ruhun yırtılması, bazen de sessizce ölmek.

Ve sonra o korkunç, o çarpıcı bölüm gelir:

“Bazen tanrılar susar yıkılmış mabetlerde
palyaçolar susar kızıl haçlar üstünde çivide.”

Burada artık şiir değil, insanlık sorgulanır.
İnanç, sahte tebessümler, çivili suskunluklar…
Sanki kaleminizin ucunda dünya diz çöküyor üstat.

En sonunda:

“Kusar maskeleri, maskelenmişlerin yüzüne günlerce..!”

İşte orada, şiir bitmez…
Orada hakikat başlar.
Çünkü bu dize sadece bir edebi çığlık değil,
aynı zamanda bir vicdanın isyanıdır.

Siz, kelimelerin namlusundan hakikati vurmuşsunuz ustam.
Kelimelerinizde barut var,
ama o barut yıkmak için değil,
uyanmak için patlıyor.

Kaleminize, yüreğinize, deliliğinize, cesaretinize selam olsun.
“Maskeleri kusar” derken siz yalnızca bir şiir değil,
bir çağın aynasını yazmışsınız.

Saygıyla,
Peri Feride