Yemin ederim artık, insanoğlundan bıktım
İcimde ki dünyanın, temellerini yıktım
Oysa ki niyetlerim, tertemiz ve adil’di
Sonra değişti zaman, ve gelişti düşünce
Herkes hayvandan beter, hallere dönüşünce,

Başım sıkışınca yok, derdim tasam dersen çok
Bütün kalpleri delip, giren o zehirli ok
Bir mayın ki dar eder, şu koca kainatı
Başa çıkılmaz bela, katmerli bir büyücü
Nefs ki iblisin büyük, hiç eksilmeyen gücü,

Ne garip ve ne acı, hala farkında değil
İnsan insana der ki, durma karşımda eğil
Kimi sahte putların, kimi hakikate kul
Terazisi bir başka, dengesi şaşmış ibre
Biz böylemi düştük o, soğuk karanlık kabre,

Fırsat avcısı olmuş, densizleredir sözüm
Ne çok zengin olmaktır, ne güçlenmektir çözüm
Bugün sahipsin yarın, vaziyetinle müşkül
Sanma ki sana kalır, bu dünyada ki herşey
İnsan denilen nesne, toz’dan daha küçük şey,

Buncası yolcu iken, neyi alıp götürdü
Miadı gelen herkes, zamanını bitirdi
Ne bir dakika önce, ne bir dakika sonra
Çekildi nefes gitti, gözlerinin karası
İste böyle tükendi, insanlığın mirası...

Nevzat TAŞKIRAN