Dünya ar ve edep duygusundan uzak kalmış
Herkes birbirinden farklı rezillikler çalmış,

Günden güne yayılıyor herşeyin körlüğü
Kim söküp atacak kalplerde ki nankörlüğü,

Taliplisi ne çok şu işe yaramaz şeylerin
Günahı fazladır hep, karanlık şehirlerin,

Sürekli bir kuşku halı ve bitmeyen telaş
Kimbilir nelere şahit kaldırımda ki taş,

Herkesin yüzünde oluşan garip tik’lerle
Geçmişten gelen oturmuş sancılı tip’lerle

Yaratma hazzından uzak insanlar tanıdım
Bilmiyorum ne olacak bir sonra ki adım,

Berbat bozulmuş bir düzenin oyuncağı
Böyle mi olmalı insanlığın modern çağı

Kızgın bir keskinlik ve öfkeyle yaşıyorken
Ve hergün biraz daha hayretle şaşıyorken,

Gecelerim darmadağın gündüzün hükmü yok
Çünkü huzurumu kaçıran zavallılar çok

Yaşamın suyu kuruyor ve havası bozuk
Çepeçevre sarıyor beni bu garip susuzluk,

Avcısını merak etmeyen bir insan aklı
Kendine göre doğru ve her zaman haklı

Bütün derdi zevkleri daha önceden tatmak
Her alanda zenginliğine zenginlik katmak,

Bu hastalıklı yaklaşımla, koptu ruhumuz
Zamanla daha çok değişti gönül dokumuz,

Herşeyin tek suçlusu ölümün korkusu mu ?
Yoksa nefsinde ki hakimiyet kuşkusu mu ?

Baştan çıkarılmaya razı olmakla başlar
İşte o zaman yerinden oynuyor tüm taşlar,

Var mı hiç Tanrı’nın vasiyetinden yükümlü
Herkes çok evvelden hep peşin hükümlü,

Onca uyumsuz kaba insanlarla yaşamak
Böyle bir devirde kolay mı hiç can taşımak

Şimdi telafisi mümkün olmayan devirde
Tamamlanmayı bekliyor ömür denen vade....

Nevzat TAŞKIRAN