“Ben Böyle Değildim” 2

Ben böyle değildim,
Gülüşüm gerçekti bir zamanlar,
Gözlerim korkmadan bakardı hayata,
İnanmak kolaydı, sevmek cesurcaydı…
Ama her şey zamanla beni kırdı.

Bir söz, bir terk ediliş,
Bir veda, bir susuş öğretti susmayı.
Kalbim artık aynı çarpmaz oldu,
İçimde eski ben, sessizce sustu.

Kırıldım belki bin kere,
Ama sustum, anlatmadım hiç kimseye.
Çünkü öğrendim:
Dert paylaşılsa da,
Acının yükü hep aynı kalıyor yürekte.

Ben böyle değildim…
Çocuk gibi saf, tertemizdim içten.
Ama insanlar dokundu,
Dokundukça kirlettiler en temiz yerimi.
Bir ben kaldım kendime yabancı şimdi.

İnan, hâlâ iyiyim derken,
İçimden bir parça daha kopuyor sessizce.
Artık ne tam gülebiliyorum,
Ne de güvenebiliyorum bir tebessüme.

Zaman öğretti,
Kimse sandığın gibi kalmaz,
Ve sen...
Sen de bir gün tanımadığın birine dönüşürsün,
Kendin bile anlayamazsın:
“Ben ne zaman bu kadar değiştim?” diye.