“İçimde Açık Kalan Yer”

Bazı boşluklar vardır insanın içinde,
ne kalabalıklar doldurur,
ne de geçen zamanın telaşı unutturur.
Ben o boşlukla büyüdüm…
Bir yanım hep eksik,
hep bir şeyleri arar halde geçtim hayattan.
Adını koyamadığım bir özlemle uyandım her sabah;
neye susadığımı bilmeden dudaklarım kurudu dualarla…

Kalabalıkların ortasında yalnız kalmak,
en çok da kendine yabancı olmakmış,
bunu anladım.
Kendi iç sesimi susturacak kadar yorulmuşken
bir gün,
bir seccadenin kenarında diz çökerken
gözümden düşen bir damla yaşın
ruhuma nasıl dokunduğunu gördüm.
O an fark ettim ki,
insan bazen dünyada her şeyi ararken
asıl kaybettiği şeyi kalbinde taşır da
hiç fark etmez.

İçimdeki boşluğa isim verdim o gün:
“Rabbim.”
Ne arıyorsam sendeymiş.
Ne tamamlamak istiyorsam
senin adınla tam olurmuş.
Kalbime huzur verecek her cevabın
çoktan gönderildiğini,
ama ben susmak bilmeyen dünyada
hiç duyamadığımı fark ettim.

Şimdi susuyorum…
Kalabalık düşüncelerimi susturup
tek kelimeyle başlıyorum her güne:
Allah.
O çağrıldığında eksikler tam olurmuş,
boşluklar rahmete bürünürmüş,
ve insan,
kendine yeniden kavuşurmuş.