---

"Bir Yetimin Allah’a Duası"

Küçük bir çocuk oturmuştu kaldırım kenarına,
Gözlerinde ne oyun hevesi vardı,
Ne de çikolata isteyen bir masumluk…
O, yalnızca susuyordu…
Ama sessizliği haykırıştan daha ağırdı.

Üzerinde bol gelen bir mont,
Ayağında delinmiş bir ayakkabı,
Ama elleri gökyüzüne doğru açılmıştı.
O küçücük eller,
Koca bir dünyanın yükünü taşıyordu belki de.

“Allah’ım…” dedi usulca,
“Sana çok şey söylemeyeceğim,
Çünkü sen zaten biliyorsun içimde ne var.”
Bir yutkunma daha…
“Ben acıktım ama alıştım,
Üşüyorum ama sarılacak biri olmayınca
Kendi kendime sarılmayı öğrendim…”

Geceleri yıldızlara bakıp annesini hayal ederdi,
Kimse bilmezdi bunu.
Bazen bir yıldız çok parlarsa,
“Belki o annem” derdi içinden.
Sonra gözlerini kapatır,
Sıcak bir kucakta uyuduğunu düşlerdi.

Bir gün soran olmuştu ona:
“En çok neyi istersin?”
O da cevap vermişti içinden,
“Sadece biri beni beklesin,
Kapıdan girince biri bana ‘hoş geldin’ desin.”

“Allah’ım…” diye devam etti o gece,
“Başka çocuklar annelerine kızıyor bazen,Ama ben bir kere bile kızamadım.
Çünkü bir kere bile ’anne’ diyemedim gerçekten.
O yüzden alınma olur da bazen kırılırsam sana,
Ben küçük bir kalbim sadece,
Ama dualarım büyük…”

Yağmur başladı,
Sokaklar sessizliğe gömüldü,
Ama o çocuk yine oradaydı;
Dizlerinde ıslaklık,
Ama duasında ıslanmayan bir inanç vardı…

“Allah’ım, beni unutma.
İnsanlar unuttuysa da sen unutma.
Bir gün biri beni sever mi,
Ben de ‘ev’ denilen şeyin içine girebilir miyim,
Bilmem… ama senin rahmetin büyük.”

Zaman geçti…
Yıllar sonra o çocuk büyüdü.
Bir gün başka bir yetimin başını okşarken
İçinden yine dua etti:
“Ben seni hiç görmedim Allah’ım,
Ama beni hep gördüğünü hissettim.”

Çünkü bir yetimin duası,
Dünyanın en sessiz, ama
Allah’a en yakın sesdir.