Ben öyle biriyim;
Bana bakma sen.
Bazen boran eser yüreğimde,
Bazen meltem esintileri…

Saf duyguların hoyratça sevgisidir
Yüreğimde kopan fırtınaları.
Bıraksam dağ yamaçlarına,
Salsam vadilerin en kuytu köşelerine
Sevda çığlığımın feryadı kopar.

Bir “ah” çeksem içimden,
Figanım çıksa dilimden,
Sen yanarsın…
Yüreğime gömsem sevdamı,
Sessizliğimin ateşinde ben yanarım…
Mecnun’un dilinde aşk meczubuyum.
Benimle kalıp yakma kendini,
Yakama kendini kurban olduğum.

Gözlerindeki anlamlar çözülmez, kuzum…
Hangi kelimeyi sana seçsem manasız,
Adının geçtiği her mısra anlamsız.
Sana şiir yazacak kalem yok ki bende,
Kalbine dokunacak yürek yok ki bende.
Seni üzerim; uzak dur…
Uzak dur, kurban olduğum.

Yaradan, nurunu aksetmiş güzel kalbine.
Bilmem ki bu hangi fermanın hükmüdür;
Sevginin ilahî aşka şükrü müdür,
Sevdamın bana zulmü müdür?
Seni sevmek her kişinin işi değildir.
Sevgiye kırgınlığın vebali ağırdır.
Daha fazla yakma, kurban olduğum.

Her hâlime sen bürünüyorsun,
Nereye baksam sen görünüyorsun…
Ördüğüm gönül duvarlarını
Parça parça edip savuruyorsun.

Sevgine yüce dağlar eğilir.
Ah can, ah… Sende ki nasıl bir kalptir?
Sevince böyle mi sevilir?
Asaletin tüm âşıklara gönül ilhamıdır.
Mecnun hırkasına bürünmüş bir garip,
Seni nasıl sevsin…
Nasıl sevsin, kurban olduğum?

Nevbaharların çiğdem çiçekleri açarken,
Orkidelerin mahzun yalnızlığı
Tomurcuklarını içimde saklar.
En umutsuz zamanlarda açan çiçekler gibi
Yeni bir mevsimi bekler,
Tarihi belli olmayan bahar gibi…
Benim kalbim bozkırların
Step topraklarında
Hazan çiçeğinin açmasını bekledi hep, gülüm.
Senin baharlarında gökkuşağı renkleri var,
Benim ise siyah bir dünyam.
Bu garip hâlim
Sana yâr olmaz, kurban olduğum…
Sana yâr olmaz, kurban olduğum…