Bir gece gelir, en derininden,
Gözlerin bile gölgeye alışır.
Sessizlik, bir yorgan gibi,
Üzerine çöker dünyanın.
Her şey durmuş gibi,
Ne bir rüzgâr eser, ne bir fısıltı duyulur.
Umut... O incecik iplik,
Bazen görünmez olur, kaybolur sanırsın.
Ama bilirim.
Göğün en ağır karası,
En dipsiz kuyusu bile olsa bu an,
Doğanın bir vaadi var: Dönüş.
Her son, yeni bir başlangıç için örülmüştür.
Şimdi,
Ufkun kenarında o ilk titrek çizgi beliriyor.
İnce, kırmızı bir nefes,
Soğuk havayı yırtıp gelen.
Ve sonra...
Yavaşça yükselir,
O büyük, sıcak daire,
Gölgeni arkana aldırır, seni öne iter.
Dünün dertlerini, gecenin yorgunluğunu,
Tek bir anlık parıltıyla siler.
İşte yeniden.
Yeniden doğuyor Güneş.
Sadece gökyüzünde değil,
Sana unuttuğun gücü,
Yeni bir başlama cesaretini fısıldıyor:
"Kalk ve bak," diyor,
"Ben her seferinde geri geldim,
Sen de geleceksin.
Her şey yeniden başlar."

Hüseyin TURHAL