Duydum ki özlüyormuşsun,
Duydum ki dilinin ucunda bir yangın,
Gecenin en kör yerinde adımı yokluyormuşsun.
Ben anlam veremesem de,
İnsanoğlu işte…
Bir yandan vefa diye ağlar,
Diğer yandan vefasızlığın defterini tutar.

Düşünmeden de duramıyorum:
Bir insan,
Onca iyiliğin karşısına
Nasıl olur da bunca karanlık koyar?
Biz ki bir vakitler aynı duanın gölgesinde oturmuş iki yolcuyduk,
Sen ellerini çektin, ben gölgemi bile kıyamadım.

Diyebileceğim çok şey var aslında,
Ama dilimin ucuna gelen her söz
Gönlümde yeniden kanar.
O yüzden susuyorum;
Küllerle konuşulur bazen,
Ateşle değil.

Ancak…
Bir şeyi unutma:
Ben, zamanında senin yüreğinden öptüm.
Öyle kuru bir sevda değildi dokunuşum;
Bir dağın sabrı vardı nefesimde,
Bir ırmağın göçü vardı bakışımda.
Sen bilirsin…
Yürekten öpülen yer, ömrün alnında iz bırakır.

Şimdi sen beni özlüyorsan,
Bu, benden değil;
Kaybettiğin huzurdan sana kalan bir sızıdır.
Ben yokluğunu taşırdım,
Sen varlığımı taşıyamadın.
İkimiz de kendi yükümüzün altında ezildik
Ama ben dimdik yürüdüm,
Sen dizlerinden vuruldun.

Ve bir gün…
Bu dünyanın toprağına karıştığımda,
Sen gelip bir avuç gölge bırakacaksın üzerime.
İşte o vakit anlaşılır kaderin ince terazisi:
Ben seni yüreğinden öpmüştüm,
Sen beni toprağımdan öpersin.
Ödeşiriz.

Kapanır bütün hesaplar,
Susar bütün sitemler,
Yitik bir sevdanın mezar taşına
Yalnızca iki harf kalır:
“Ah” ve “Keşke.”

Sen unut gitsin,
Ben unuttum sandıkça çoğalan yaralarıma alıştım.
Zaman beni senden değil,
Senden kalan tortudan kurtardı.
Sen ise hâlâ taşıyorsan içinden bir sızı,
O sızı bana değil;
Kendi yapıp ettiklerine yazılmıştır.

Şimdi yolun yoluna,
Gölgen gövdene yük olsun.
Benim defterim kapanalı çok oldu.
Sen istersen bin defa özle,
Benim kalbim çoktan dua etti,
Çoktan arındı,
Çoktan yürüdü senden ileriye.

Ve sonunda…
Her şey bittiğinde,
Toprak bile sessizleştiğinde,
Ben seni hatırlamam belki ama
Sen beni unutamazsın;
Çünkü ben seni yüreğinden öptüm,
Sen beni toprağımdan öpersin…
Böylelikle ödeşiriz,
Kurbanım.


Kadir TURGUT