Avuçlarında duran çizgilerin kadar yakındır sana olan iç çekişlerim…
Ne kadar uzağa gitsen, ne kadar derine saklansan,
Bir nefes kadar yanımda büyür gölgende bıraktığın o paslı iz.
Bilirsin, bazı sözler kanar, bazı susuşlar tokat olur,
Ben ikisini de tattım… ikisini de senden öğrendim.

Kader misin, bilmem… ama keder olduğun kesin.
Her gelişin bir yağmur gibi başlar,
Her gidişin bir kuraklık gibi çöker gönlümün kıyılarına.
Sen geçtin ya bir kere, sen ezdin ya yolumu,
Ardından çalı diken bırakanın adı sevda olmaz artık,
Sadece bela olur, dert olur, sitem olur.

Ben ki sana el açmam dedim,
Sen ki bana yüz çevirmeyi meziyet sandın.
O yüzden avuçlarının çizgilerinde aradığım hikâyeyi
Artık kendi avuçlarımın nasırında taşırım.
Her nasır bir ders,
Her ders senden kalan bir yaradır.

Yüreğimi kemiren her gecede,
Sana ayırdığım sitem biraz daha büyüdü.
İnan, sevmediğimden değil;
Hak ettiğinden sustum.
Sustukça çoğalan bir öfkem var,
Kırıldıkça kabuk bağlayan bir gururum.

Çünkü sen,
Dostluğu pazara çıkaranların,
Sevgiyi biteviye harcayanların,
Emekten anlamayanların kitabından çıktın.
Ben ise hâlâ alın teriyle konuşuyorum.
Sözümden dönersem, gölgem arkamı bırakır.
Ama sen…
Sen kendi gölgende bile misafir gibisin.

Bilesin;
Artık adımın geçtiği yerde yüzüm ekşir,
Hatıran koksa bile ardımdan kül savurur rüzgâr.
Bir zamanlar dua ettiğim ne varsa,
Şimdi bedeli ödenmemiş günah gibi çöker üstüne.
Ben sana kötülük istemem,
Ama hayatın adaletini çağırırım…
Düşersen, kalkışın senden olsun;
Yandığın kadar yan,
Ağladığın kadar anla.

Çünkü benim defterimde bittiğin yerde
Kimsenin adı yeniden yazılmaz.
Benim kapım kapanınca
Anahtar deliği bile kör olur.

Şimdi var git,
Kendi yaptıklarının gölgesinde
Kendi yükünle çök.
Benim avuç çizgilerimde artık senin yerin yok,
Ben kendi yolumu cendereden çıkarırım da,
Sen kendi bataklığında debelenmeyi kader sayarsın.

Bak son kez söylüyorum:
Benim iç çekişlerim sana yakın durur ama
Benim yolum sana artık kapalı.
Sitemim çok, vaktim yok, gönlüm tok.
Sen ise yaptıklarının altında kalacak kadar
Kırgınlığın ağır yükünü taşımayı hak etmişsin.

Ben yoluma giderim…
Sen de yaptıklarının içinde kaybol,
İyi günün olursa da benim adımı anma.

Çünkü bu şiirin son dizesinde bile
Artık sana yer yok.

Kadir TURGUT