Ne yana dönsek, yorgun bir bakış,
Taşınan dertler, sessiz bir haykırış.
Beton duvarlar örerken aramızda,
Unutulur gider, insanlık nizamımızda.
Bir yanda ziyafet, gümüş sofra, altın tas,
Diğer yanda kuru ekmek, çatlayan toprak, yoksul yas.
Güneş hep aynı doğar, herkese eşit oysa,
Gölgesinde saklanır, kurulan bin bir cenderesi.
Vicdanın terazisi bu; şaşar mı dersin?
Zalime güç verir, mazluma döner mi tersin?
Eşitlik fısıltısı, her köşe başında yankılanır da,
Sağırlar ordusu duymamak için kulak tıkar.
Çocuklar koşmalı, tarlalarda, parklarda,
Eller uzanmalı, karanlıkta kalanlara.
Korku değil sevgi, olmalı tek bayrağımız,
Sınırlar kalkmalı, tek yuvamızda.
Unutma ey insan, sen de bir an gelip geçeceksin,
Geriye ne kalır, hangi tohumu ekeceksin?
Bir taş mı atacaksın, yoksa köprü mü kuracaksın?
Toplumsal yara derinleşmeden, merhem olmalısın.
Uyan artık! Bu dünya hepimizin ortak evi,
Sorumluluk ağır, kalpteki o ince sızı.
Birlik olmalı, ses vermeli, adalete susamış ruha,
Yoksa bu ağırlıkla çöker, Vicdanın Terazisi.

Hüseyin TURHAL