Kaç kapı çalar insan,
Bir tanesi bile açılmazken?
Kaç gölgeye selam verir de
Kendi karanlığına çarpar,
Kendi sesinden ürker,
Kendi adımlarına yabancı olur?

Bazen düşünüyorum…
İnsanı yoran zaman değil,
Zamanın içindeki sessiz çığlıklar.
Tutamadığın eller,
Yarım kalan cümleler,
Kendine bile söyleyemediğin "keşke"ler…
Ve en çok da,
Söndü sandığın halde
Bir köşede hâlâ tüten o eski yangın.

O yangın ki,
Külü bile ısıtır insanı,
Alevi bile üşütür bazen.
Sen dönüp arkanı gitmek istersin,
O gelir adımlarının arasına düşer,
Gitmene izin vermez.
Ve bazen,
Sönen bir ateşi üfler gibi
Kendi acını alevlendirirsin farkında olmadan.

Sonra bir gece…
Sessizliğin bile ağırlık yaptığı,
Saatlerin kıpırdamadığı,
Havanın bile nefes almayı unuttuğu bir an gelir.
Bir kırık daha eklenir içindeki harabeye.
Gözlerin anlatmaz olur gördüklerini,
Dil susar,
Akıl susar,
Sadece kalp—
O inatçı, o yorgun kalp—
Vurur duvarlara, “Ben hâlâ buradayım,” diye.

Ama bilirsin,
Her yaşayan yara değildir,
Her acı ölmez,
Her düşen kalkmaz,
Ama her giden kendinden bir parça bırakır insana.
Ve insan,
Bazen bir parça eksildiği için değil,
Bir parçayı fazla taşıdığı için çöker.

Yine de…
Yine de bir umut vardır.
Bir ses, bir nefes, bir dokunuş kadar küçük,
Bir ömür kadar büyük.
Karanlığı yarıp geçen ince bir çizgi gibi
Bir ihtimal sokulur içeri:

“Gel.”

Hepsi bu.
Tek bir kelime.
Ama içinde tüm yangınlara su,
Tüm gecelere sabah,
Tüm acılara merhem saklıdır.

Gel…
Omuzlarındaki ağırlığı bırak,
Kendini bırak,
Yılları, yorgunluğu, boşlukları bırak.
Kalbinin ateşini benim kalbimin gölgesine yasla.
Yanmayı birlikte öğrenelim,
Sönmeyi birlikte…
Ve belki ilk kez,
Yanmadan ısınmayı.

Zaman geçer,
Kül soğur,
Gece diner,
İnsan iyileşir…
Ama bazı yaralar tam olsun diye değil,
Bir daha hiç açılmasın diye kapanır.

Sen yeter ki gel.
Ben seni,
Kaldığın yerden değil,
Yorulduğun yerden karşılayayım.
Çünkü herkes gider,
Herkes kırar,
Herkes unutur…
Ama bazen bir kişi,
Tüm ömrün yaralarını taşımaya razıdır.

Gel.
Koy kalbini kalbimin yanına…
Ve sessizce söyle:
“Ben de yoruldum.”

Bil ki,
Yorulmuş bir kalbin bile
Tutunacak bir yerin sıcaklığında
Tekrar atacak gücü vardır.


Kadir TURGUT