Şiir Adı: Hacizlidir Gülüşlerim Benim
Şairi: Gülüm ÇAMLISOY
RUSAMER: Ruh ve Us Sanatları Araştırma Merkezi
Yorumu Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri – namı diğer Celil ÇINKIR

Şair, bu metinde kelimeleri adeta bir sorgu mahkemesi gibi dizmiş; her mısrada kendine açılan bir dava, her cümlede hüküm bekleyen bir hal vardır. Aşk, burada bir şahıs değil, bizzat yasayı yazan bir otorite gibi durur. Gülüşlerin hacizden geçmesi de bu otoritenin tebliğ ettiği bir karar gibidir.

Şiir boyunca iki çizgi öne çıkar:
Biri, kendinden kaçmak isteyen ama yine kendine dönen bir benlik;
diğeri, yokluğu varlıktan daha belirgin hâle getiren bir sevgili.

Sevdiğine seslenirken şair bazen geri çekilir, bazen ilerler; bazen köprüleri yakmayı teklif eder, bazen o köprülerin gölgesinde bekler. Bu gidip gelmeler, metnin tamamına yayılan bir iç gerilimin göstergesidir. “Sensizliği mi seviyorum yoksa ben?” sorusu, bu gerilimin en görünür işaretlerinden biridir.

Şairin benzetmeleri geniş bir dünyaya açılır. Kimi yerde deniz dalgasına benzer; kimi yerde kum tanesine; kimi yerde bir kefen bezine yaslanan sessiz bir nesneye… Tüm bu imgeler, metnin zeminini oluşturan iç hesaplaşmanın parçalarıdır. Her imge, kendine özgü bir yük taşır ve şair bu yüklerin tamamını omuzlayan bir anlatıcı rolündedir.

Şiirin orta bölümlerinde zaman ve mekân yer yer belirsizleşir. Ses, gölge, nefes, iz, vadi, sahra, kilim, kefen gibi kavramlar sıradan nesneler olmaktan çıkar; şairin iç dünyasında birer işaret taşı hâline gelir. Her işaret, metnin başka bir kapısını aralar ve okuyanı kendi içine doğru çeker.

Sonlara doğru şair, kendi varlığını sanki bir muhasebe defterinin son sayfasında toplar. Başladığı yerle vardığı yer arasındaki farkı, neyin eksildiğini, neyin arttığını doğrudan söylemese de sezdirir. Putların devrilmesi, sezgilerin ağır basması, geceyle yapılan hesap, hepsi kendi içinde ayrı bir anlam halkasıdır.

Kapanış bölümü, şairin metni sadece anlatmak için değil, bir şeyleri tamamlamak için kurduğunu gösterir. Dağılan yapraklar, çöplere dönen düzen, karanlığa rağmen seçilen yön; bunlar metnin ağırlığını son satırlara taşıyan unsurlardır.

Vesselam.

Aşkın bıraktığı iz, bazen bir tebessümü bile rehin alır; fakat kalemin ulaşabildiği her yerde o iz bir şekilde kayda geçer ve metin, sahibinin iç muhasebesine tanıklık eden bir belgeye dönüşür.